Interview in de R’damse Nieuwe-serie
Het verhaal van autodidact Ming Chan (32) is net een jongensboek. Hij bouwde als 16-jarige zelf de kassa’s voor hun Chinese familierestaurant, maakte zonder diploma carrière als software-programmeur en is met zijn bedrijf Genuin.engineering nu professioneel uitvinder voor grote bedrijven als KPN.
Overal snoertjes, kabeltjes, soldeerboutjes, elektronica plaatjes, computers… De werkplek van Genuin.engineering doet denken aan een filmset van ‘computer nerd lab. Lange tafels waar jonge mensen aan het ‘uitvinden’ zijn. Eigenaar Ming Chan (32) staat met zijn blote voeten op van achter zijn computer en lacht: “je ziet dat we hier een stevige ‘clean desk’-policy voeren”. We nemen plaats aan de lunchtafel met de rest van het team en iedereen luistert mee naar het wonderbaarlijke verhaal van Ming.
Allereerst: wat doet die scootmobiel midden in het kantoor?
“We zoeken met Genuin.engineering oplossingen voor problemen door heel goed te kijken naar het werkveld. Voor die scootmobiel maken we op moment bijvoorbeeld sensoren die inzicht geven in het gebruik en levensduur van de accu’s. Maar we werken ook aan een logistiek probleem in een sorteercentrum. Daar willen ervoor zorgen dat werknemers sneller en beter een keuze maken van wat ze moeten doen. Ik mag er niet te veel over zeggen, in verband met de patentaanvraag. We doen eigenlijk heel veel verschillende dingen. Door mee te lopen met werknemers en heel goed te kijken naar de frustratie op de werkvloer verzinnen we de beste oplossingen voor onze klanten.
Hoe je hierbij gekomen bent is geen alledaags verhaal…
“Dat klopt. Toen ik 16 jaar was ging mijn vader met pensioen en vond hij het tijd dat ik het Chinese familierestaurant in Voorschoten ging runnen. Dat heb ik vier jaar gedaan en daar de nodige moderniseringen doorgevoerd. Ik heb zelf de kassa gebouwd. De kassa’s die je kon kopen voldeden in mijn ogen niet aan wat er nodig was. Ik bouwde een website, maakte gassensoren, sensoren om de temperatuur te meten. Op een gegeven moment werd ik erop gewezen dat ik meer kon. Maar ik had geen schooldiploma, geen ervaring, alleen dat wat ik in het restaurant had opgedaan. Toch solliciteerde ik bij een marketing-en communicatiebedrijf als programmeur.”
“De kassa’s die je kon kopen voldeden in mijn ogen niet. Dus maakte ik ze zelf”
En kreeg je zomaar die baan?
“Nou, niet zomaar. Ik heb gezegd: ‘Geef me twee dagen om het te proberen. No cure, no pay.’ Na één dag kreeg ik het contract. Maar na een half jaar verveelde ik me en ben toen overgestapt naar CityGIS. Dat was wel leuk. Ik ging er aan de slag met projecten voor overheden en kon zo iets bijdragen aan de samenleving. Zo kreeg ik een klus voor de politie en liep ik mee met de ME en KLPD om op basis van gebruikerservaring software te schrijven. Na vier jaar heb ik nog kort ergens anders gewerkt en ben toen voor mezelf begonnen. De politie belde namelijk met de vraag of ik toch nog wat dingen voor hen kon doen. De ene opdracht na de andere kwam binnen en zo werd ik ondernemer.“
Hoe ben je in Rotterdam terecht gekomen?
“In de zomer van 2015 deed ik mee met de IOT Academy Fokker Challenge, een initiatief van RDM Makersspace en KPN. We werkten onder meer aan een probleem binnen de fabriek van Fokker, waar ze vaak onderdelen kwijt raakten. Ik heb het werkproces bestudeerd, de medewerkers ondervraagd over de problemen waar ze tegenaan liepen en bedacht om een klein product aan onderdelen te bevestigen dat de locatie binnen het bedrijf inzichtelijk maakt. Met die pitch won ik 10.000 euro en het was goed voor mijn naam. KPN verwijst sinds die tijd regelmatig andere klanten door. ‘Heb je een probleem? Dan moet je bij Ming Chan zijn.’ Zo is de klandizie enorm gegroeid sinds januari 2016, nu bijna één jaar. Ik kwam naar de RDM Makersspace om de onderdelen voor mijn prototype in de challenge te maken, om me daarin te ontplooien. Later heb ik hier een kantoor gehuurd.”
“Het werk is voor mij een way of living”
Aan werk en privé scheiden doe jij niet? Je bent bezig ook een huis te huren op de RDM-campus.
“Veel mensen hebben er behoefte aan om privé en werk gescheiden te houden, maar ik combineer het juist zoveel mogelijk. 80 uur in de week werken is gewoon zwaar. Daarom zijn we bezig hier een voormalige directiewoning van de RDM te huren met zes kamers. Het idee is dat mijn acht tot tien collega’s daar kunnen uitrusten of verblijven als ze dat willen. Werken is voor mij een way of living en dat is ook zo voor de collega’s hier. Als je eenmaal in flow bent, dan moet je er vooral niet mee stoppen. Dan ga je gewoon door. Maar soms moet je ook even je rust pakken. Uitvinden en ontwikkelen is misschien topsport op een andere manier.”
Wat is jullie werkwijze?
“Wat we eigenlijk doen is mede-investeren in de ontwikkeling van producten waar we echt in geloven. De klant geeft de kickstart voor een product. We krijgen van hen geld om een probleem op te lossen en gebruiken daarvoor veel van onze eigen kennis, kunde en technieken. We lopen altijd eerst mee met de klanten, zoeken naar de frustraties en de kansen. Vannacht kijken we bijvoorbeeld bij VolkerRail mee met spoormedewerkers om hun proces vervolgens te automatiseren. En dan: prototype, verbeteren, prototype, verbeteren. We hebben nog niet heel veel productie, maar dat moet in 2017 komen.”
“We zijn bewust niet afhankelijk van een bepaalde leverancier”
Wat was jouw slimste zet?
“Wij zijn altijd open en eerlijk over wat we doen en je moet jezelf zijn. Zo krijg je een gunfactor. En we zijn heel bewust niet afhankelijk van een bepaalde leverancier. Zo kunnen we altijd de productoplossing vooropstellen.”
En wat frustreert je?
“Wij werken met grote corporates zoals Fokker, KPN, Schiphol, PostNL en Damen. Zij hebben allemaal vreselijke betalingssystemen, die niet zijn ingericht op projecten waarin je snel prototypes levert, zoals ze van ons verwachten. Wij moeten snel leveren en als kleine partij bij leveranciers vooruit betalen. Daardoor maak je je altijd zorgen om de rekeningen.”
Wat is je doel?
“Oef, dat gaat heel diep. Ik wil af van het monetaire systeem. Ons leven wordt zo beheerst door het monetaire systeem, dat we niet meer op elkaar focussen. Economische belangen gaan voor de humane belangen. Ik zie dat we heel erg verkeerd omgaan met onze resources. Ik wil dat we dingen ontwikkelen die daarbij helpen.”
Wat zou jij willen ontwikkelen?
“Ik heb bijvoorbeeld een idee voor een radicale verandering in de logistiek. Er wordt nu gezegd dat zelfrijdende auto’s en drones de toekomst zijn, maar dat geloof ik niet. We kunnen veel efficiënter van A naar B komen. Bijvoorbeeld met een soort hangend tram-, metro-, taxi- en treinsysteem ineen waarin je in een capsule van de ene naar de andere plek komt. Ik ben nog niet groot genoeg om dat te ontwikkelen, maar ik zou er graag aan meewerken. Ik heb al een paar tekeningen om hier op de RDM een systeem te realiseren dat pakketjes kan vervoeren, misschien daarna mensen en dat verder opschalen naar de bushalte. Ik ben niet de eerste hoor, ben zeker geen pionier. Maar de systemen die eerder zijn verzonnen zijn vaak voor zwaar transport, ik denk dat je juist licht moet beginnen.”
Waar sta je over 5 jaar?
“Dan ben ik in een dorp met ronde woontorens waar iedereen gratis woont, werkt en leeft met een vorm van educatie. Of nou ja… misschien duurt dat nog tien jaar.”